"Hiç" neslinden "ben" nesline!

Bir dönemin çocukları öyle yoğun baskılarla büyütüldü ki; sus,edepli ol, herşeyi isteme,ağlama,elalem ne der! Şimdi o çocuklar büyüdü ve acısını çıkarırcasına çocuklarına şunları öğütlüyor;tüm dünya senin,herşeyi iste,hepsi hakkın,kendine hayran ol. "Hiç" neslinden "ben" nesline!

Ne güzel özetliyor aslında iki uç arasında savrulan kuşakların hikayesini.
Bir yanda sesi kısılmış çocuklukların bastırılmış nefesi, diğer yanda özgüveni bazen taşan, bazen taşkınlaşan bir "ben" nesli.

O "sus" denilen çocuklar şimdi kendi çocuklarının ağzından çıkan her kelimeyi kayda değer bulmak istiyor. Çünkü bir zamanlar kimse onların "canım sıkıldı" deyişini bile ciddiye almamıştı. Şimdi onlar, kendi çocuklarının canı sıkılmasın diye dünyayı oyuncaklarla, etkinliklerle, uyaranlarla dolduruyor.

Ama belki de denge tam da burada saklı.
Ne "hiç" kadar sessiz olmalı insan, ne de "ben" kadar gürültülü.

Çocuklarımızın kendi seslerini bulabilmeleri için önce biz yetişkinlerin kendi sessizliğimizle barışmamız gerekiyor.
Kendimizi, anne babalarımızı, onların da anne babalarını biraz anlamamız...
O "sus"un ardında korkular vardı; yoksunluk, savaş, elalem, ayıp, eksiklik korkusu.
Bu "ben"in ardında da korkular var; yetersizlik, kaybolma, sevilmeme korkusu.

Bir çocuk, bu iki uç arasında kalmadan büyümeyi hak eder.
Ne bastırılmış duygularla sessizleşmeli, ne de sınırsız özgürlükle yönünü kaybetmeli.
Gerçek duygusal denge, çocuğun hem görülüp hem yönlendirilmesinde yatar.
Bir çocuk ancak duygularını ifade edebildiğinde ve sınırlarını güvenle hissedebildiğinde sağlıklı şekilde gelişir.

Belki de en büyük özgürlük, çocuğumuza neyi söyleyeceğimizden çok, neyi artık söylememeyi öğrenmekte gizli.
Bazen sadece dinlemekte, bazen sadece orada, yanında kalabilmekte.
Kuşaklar boyunca süren o gergin ipi biraz gevşetebilmekte.

Ne "hiç" olalım, ne "ben".
Birlikte "biz" olmanın inceliğini öğretelim onlara.
Sessiz ama güçlü, özgür ama ölçülü, köklü ama esnek bir "biz".